domingo, 29 de agosto de 2010

Estic començant a escriure aixó sense saber què passarà. Si avui veus aixó vol dir que el teu destí t'ha donat la carta adequada per a jugar-la i tu has sapigut fer-la servir. Fa uns mesos per casualitat vam començar a parlar. Compartíem gustos, aficions, a tots dos ens apassionava escriure, la màgia de les paraules. Per un motiu o altre ens vam conéixer. No era bona època per tú, tampoc per mi.
Van anar passant els dies i poc a poc vam anar compartint-les, les teves paraules m'ajudaven a reflexionar i suposo que a tu les meves també. D'una manera molt extranya es va forjar una amistat, una complicitat i una confiança en dues persones que no es coneixien.
Vaig tindre la sort, i dic la sort perquè ja saps quant admiro la teva templança, la teva força de voluntat, de creuar-me al teu cami quan les coses anaven pitjor, quan tots dos volíem rendir-nos. I fins i tot quan ho veies tot fosc vas ser capaç d'escoltar-me, i alhora de suportar una càrrega que fa temps que portes sol.
Per molt que diguis que qualsevol ho hagués fet, saps que és fascinant la manera de la qual t'has pres les coses. Com has treballat per aconseguir la teva fita i ara ja has aconseguit arribar.
Gràcies per ensenyar-me, a mi i als que et rodegen, que amb esforç, amb força i amb ganes, pot sortir llum de la cova més fosca.
Felicitats Jordi, tot i no haver sigut durant tot el camí, he arribat tot just per dir-te que tens el que et mereixes.
A un amic, que tot i només ser paraules, també s'hi inclou en elles el donar força i el haver-me fet somriure.
Ara ja ho pots dir, que ho has aconseguit. Que el somnis no només son il·lusions, sino també esforç.

viernes, 27 de agosto de 2010

Caída libre.

Correr el peligro de caer al vacío una vez tras otra es demasiado arriesgado, y las heridas que crea jamás cierran a pesar de que los ingenuos piensen que el tiempo todo lo cura. El pasado siempre permanece, siempre nos persigue.
Aunque perdonemos, ningún humano tiene la capacidad de borrar el dolor. Con los días se vuelve un recuerdo pasajero. Con los dias esa angustia se queda aparcada.
Pero, ¿Sabes qué? Hoy he hablado con ella y me ha contado que ha vuelto, que ha vuelto y no quiere marcharse.

jueves, 19 de agosto de 2010

Calla.

Ante el necio la palabra más inteligente es el silencio. Indescifrable y elegante. Incomprensible para él porqe jamás tendrá suficiente sabiduría como para saber llevarlo, ni tampoco para comprender lo que conlleva.

martes, 3 de agosto de 2010

Luna era una chica normal. Estatura media, ojos marrones, pelo castaño y largo. Tenía una vida normal, con un trabajo normal, sueños, ilusiones. Nada descartable en la vida de una persona corriente. Mario era alto, atractivo, ojos verdes. Tenía una vida de ensueño.
El tiempo puso a cada uno en su lugar, a ella en un hogar cálido y espacioso, y a su lado estaba él, feliz, lleno de gozo.
El paso de los años no es embalde, y cada vez que llegaba él a casa la veía más gastada, ya no le atraía, ya solo la quería para poder seguir.
Allí yació la princesa de las tinieblas durante largo tiempo. Limpiando la casa y los rasguños de su corazón.
Un buen día se decidió. Quizás no era la ocasión ni tampoco el momento, pero así lo quiso. Se armó con un par de cacerolas, con toda su ropa se fué. No dijo nada. Tansolo dejó un papel escrito en el que ponía : "Parto hacia un lugar donde pueda brillar con luz propia".
La casa se llenó de soledad, de llantos y gritos.
Qué ingrato hombre, creyó que por pisar la luna ya había conseguido a su estrella...